بررسی اثرات حفاظتی عصاره گیاه بادرنجبویه(melissa officinalis l.) بر استرس اکسایشی ایجاد شده توسط پپتید بتا آمیلوئید (۳۵ - ۲۵) در سلول های pc۱۲

مقدمه: تجمع پپتید بتا آمیلوئید(aβ) در مغز مشخصه اصلی بیماری آلزایمر (ad) است و باعث استرس اکسایشی و مرگ سلول عصبی می شود. گیاه بادرنجبویه به عنوان یک عامل مؤثر در پیشگیری از آسیب های اکسایشی شناخته شده است. این گیاه در طب سنتی به عنوان افزایش دهنده حافظه و در بیماری های ناشی از اختلالات عصبی مورد استفاده قرار می گیرد. هدف: این مطالعه تأثیر عصاره اتانولی گیاه بادرنجبویه بر سمیت سلولی ناشی از پپتید aβ و مکانیسم پاد اکسایشی آن را بررسی می کند. روش بررسی: سرشاخه هوایی گیاه بادرنجبویه با روش ماسراسیون و با استفاده از حلال اتانول 80 درصد عصاره گیری شد. سلول های pc12 قبل از اضافه کردن aβ به محیط کشت، با غلظت های مختلف عصاره انکوبه شدند. سمیت سلولی و بیومارکرهای استرس اکسایشی شامل تولید گونه های فعال اکسیژن (ros) ، میزان پراکسیداسیون لیپید و فعالیت گلوتاتیون پراکسیداز، 24 ساعت بعد از اضافه کردن aβ به محیط کشت اندازه گیری شدند. نتایج: مواجهه شدن سلول های pc12 با aβ به طور معنی داری باعث مرگ این سلول ها می شود که با افزایش (ros) ، پراکسیداسیون لیپید و کاهش فعالیت گلوتاتیون پراکسیداز همراه می باشد. مواجهه قبلی با گیاه بادرنجبویه به طور معنی داری باعث محافظت سلول های pc12 از سمیت aβ شده و تغییرات بیومارکرهای استرس اکسایشی ناشی از aβرا مهار می کند. نتیجه گیری: عصاره گیاه بادرنجبویه باعث جلوگیری از سمیت عصبی القا شده به وسیله aβ از طریق مهار مسیرهای استرس اکسایشی می شود و می تواند کاندیدی برای درمان بیماری آلزایمر باشد.